ΑΝΤΙΫΛΗ

Η αντιύλη δεν είναι επιστημονική φαντασία!
Η ύπαρξη της είχε θεωρητικά προταθεί από τον Paul Dirac ήδη από το 1928 στην προσπάθειά του να συνδέσει την θεωρία της σχετικότητας με την κβαντομηχανική. 

Κάθε σωματίδιο έχει ένα ισοδύναμο αντισωματίδιο. Το σωματίδιο και το αντισωματίδιό του έχουν την ίδια μάζα και αντίθετες τις άλλες ιδιότητές τους (όπως για παράδειγμα το φορτίο). 

Σε πολλές περιπτώσεις το φορτίο είναι αρκετό για την ανακάλυψη ενός αντισωματιδίου.
Υπάρχουν, όμως, ουδέτερα σωματίδια, τα οποία συμπίπτουν με το αντισωματίδιο τους, όπως, για παράδειγμα, το φωτόνιο ή το πιόνιο π⁰  .

Η αντιύλη δεν ζει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μόλις ένα αντισωματίδιο συναντήσει το σωματίδιό του, αλληλοκαταστρέφονται και η μάζα τους μετατρέπεται άμεσα σε ενέργεια. Η ιδιότητα αυτή χρησιμοποιείται τακτικά στα εργαστήρια φυσικής και στην ιατρική. 

Τα στοιχειώδη φορτισμένα σωματίδια παράγονται και εξαφανίζονται
μόνο σε ζεύγος σωματίδιο-αντισωματίδιο.

Ωστόσο, η ύλη κυριαρχεί έναντι της αντιύλης στο σύμπαν.
Αυτό είναι ένα άλυτο μυστήριο.

Στα 1995 επιστήμονες στο CERN κατάφεραν, ξοδεύοντας πολλή ενέργεια, να σχηματίσουν για πρώτη φορά άτομα αντι-υδρογόνου, στα οποία ένα ποζιτρόνιο περιστρέφεται γύρω από ένα αντιπρωτόνιο.
(Πείραμα PS210 στον επιταχυντή LEAR (Low Energy Antiproton Ring) ).

Κατασκεύασαν, όμως, μόνο εννέα άτομα που έζησαν 10^-10 s!
Θα χρειάζονταν, με την σημερινή τεχνογνωσία, 100 δισεκατομμύρια χρόνια, για να παραγάγουμε 1 γραμμάριο αντι-υδρογόνου. 

Είναι μύθος, λοιπόν, ότι η αντιύλη θα δώσει λύση στο ενεργειακό μας πρόβλημα.